Μετά το διαζύγιο από τον πρώτο μου σύζυγο, απέκτησα διάφορα κόμπλεξ. Μου έλεγε συνεχώς ότι είμαι άσχημη, ότι δεν με χρειάζεται κανείς, και ότι αν δεν είναι δίπλα μου, κανείς δεν θα με αγαπήσει. Και τον πίστευα.
Όμως μετά το διαζύγιο — ή μάλλον μετά την απιστία του — άνοιξαν τα μάτια μου. Κατάλαβα με ποιον ζούσα όλα αυτά τα χρόνια.
Οι φίλες μου με συμβούλεψαν να γραφτώ σε έναν ιστότοπο γνωριμιών — «θα ξεσκάσεις λίγο», μου είπαν. Δεν πίστευα ότι θα βοηθούσε, αλλά μια μέρα το αποφάσισα.
Ξαφνικά, δεκάδες άντρες άρχισαν να μου γράφουν κάθε μέρα: κομπλιμέντα, προσοχή, ενδιαφέρον. Ήταν κάτι νέο για μένα, αλλά ευχάριστο.
Με έναν από αυτούς αναπτύχθηκε μια ιδιαίτερη σχέση. Ήταν έξυπνος, καλλιεργημένος, με λεπτό χιούμορ. Μιλούσαμε ώρες και περίμενα με ανυπομονησία τα μηνύματά του.
Γνώρισα έναν άντρα σε έναν ιστότοπο γνωριμιών και τον κάλεσα στο σπίτι μου για το πρώτο ραντεβού — αλλά μόλις άνοιξα την πόρτα, ούρλιαξα από τρόμο.
Το μόνο περίεργο ήταν ότι στο προφίλ του δεν υπήρχε φωτογραφία του προσώπου του. Μόνο αποσπασματικές εικόνες: τα μάτια, τα χέρια, η πλάτη. Αλλά φαινόταν τόσο ειλικρινής που δεν έδωσα σημασία.
Μετά από μερικές εβδομάδες, πρότεινε να συναντηθούμε. Συμφώνησα. Ετοίμασα δείπνο, ντύθηκα, καθάρισα το σπίτι — ήθελα όλα να είναι τέλεια.
Όταν χτύπησε το κουδούνι, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Πήγα να ανοίξω την πόρτα… και ούρλιαξα από τρόμο. 😱😱
Στην πόρτα στεκόταν ο αδερφός του πρώην άντρα μου. Με ένα μπουκέτο λουλούδια.
— «Συγγνώμη που δεν το είπα νωρίτερα», είπε ήσυχα. «Νόμιζα πως δεν θα ήθελες να μιλήσεις μαζί μου.»
— «Τι κάνεις εδώ;» ψιθύρισα, μην πιστεύοντας στα μάτια μου.
— «Ήμουν πάντα ερωτευμένος μαζί σου», είπε κατεβάζοντας το βλέμμα. «Πονούσα να βλέπω τον αδερφό μου, αυτόν τον ανόητο, να μη σε εκτιμά, να σε απατά, να σε πληγώνει. Τώρα που είσαι ελεύθερη… ίσως να έχουμε μια ευκαιρία;»
Έμεινα άφωνη, χωρίς να μπορώ να πω λέξη. Όλα αυτά τα χρόνια δεν είχα προσέξει καν το ενδιαφέρον του. Και τώρα δεν ξέρω τι να κάνω — να σταματήσω να του μιλάω ή… να του δώσω μια ευκαιρία;