Τον κλείδωνε πάντα στο δωμάτιο μόλις έρχονταν επισκέπτες. Ήταν μόνο τριών ετών, αλλά η μητέρα δεν ήθελε να ρισκάρει: κάποια φορά το αγόρι είχε κατά λάθος χύσει χυμό στα ακριβά παπούτσια της φίλης της, και από τότε είχε αποφασίσει ότι το παιδί «χαλάει την εντύπωση».
Στους επισκέπτες χαμογελούσε και έλεγε ότι το παιδί ήταν με τη γιαγιά ή στον παιδικό σταθμό. Και τον ανάγκαζε να σωπαίνει, δίνοντάς του αυστηρές εντολές να μην κάνει κανέναν ήχο. Το αγόρι καθόταν μόνο του, αγκαλιάζοντας την παλιά του αρκούδα. Μερικές φορές ψιθύριζε: «Είμαι εδώ… μαμά…», αλλά δεν υπήρχε καμία απάντηση. Περίμενε ότι η πόρτα θα ανοιγόταν και θα τον αγκάλιαζαν, αλλά αυτό δεν συνέβαινε.
Ήταν πάντα έτσι. Όταν οι επισκέπτες έφευγαν, η μητέρα άνοιγε την πόρτα και ζούσε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα τρομακτικό.
Αλλά μια μέρα όλα πήγαν διαφορετικά. Μετά από μια ακόμα επίσκεψη, η μητέρα άνοιξε την πόρτα και φώναξε από τρόμο βλέποντας τι συνέβαινε στο δωμάτιο.
Αυτή τη βραδιά υπήρχαν πολλοί επισκέπτες, το γέλιο και οι δυνατές φωνές ακούγονταν από το διπλανό δωμάτιο. Το αγόρι ήταν και πάλι κλειδωμένο. Το βασάνιζε η δίψα.
Στο ράφι υπήρχε ένα πλαστικό μπουκάλι με ένα χρωματιστό καπάκι. Σκέφτηκε ότι ήταν χυμός — όπως η μαμά του του έδινε μερικές φορές. Το πήρε με τα μικρά του χέρια, άνοιξε το καπάκι και ήπιε βιαστικά μερικές γουλιές.
Μετά από λίγα λεπτά ένιωσε τον λαιμό του να καίει από μέσα, άρχισαν έντονοι πόνοι. Το παιδί βήχαγε, το πρόσωπό του έγινε χλωμό, αδυνάτισε και έκατσε στο πάτωμα, κρατώντας την αρκούδα.
Όταν οι επισκέπτες έφυγαν, η μητέρα άνοιξε την πόρτα όπως πάντα. Αλλά αντί για την συνηθισμένη εικόνα, ο γιος της καθόταν σχεδόν χωρίς αναπνοή, τα χείλη του μπλε, δίπλα του ήταν το άδειο μπουκάλι καθαριστικού.
Η γυναίκα φώναξε τόσο δυνατά που οι γείτονες έτρεξαν στην πόρτα. Οι γιατροί έφτασαν εγκαίρως, το παιδί σώθηκε, αλλά είχε γλιτώσει από τον θάνατο με τη βοήθεια της τύχης.
Η ιστορία αυτή πήρε συνέχεια. Οι γιατροί ανέφεραν το περιστατικό στις κοινωνικές υπηρεσίες. Ο μικρός πήρε μακριά από την οικογένεια, η μητέρα έχασε τα γονικά δικαιώματα.
Για εκείνη ήταν ένα σφοδρό χτύπημα, αλλά ακόμα πιο τρομερό ήταν ότι το ίδιο της το παιδί υπέφερε από τη μοναξιά και την έλλειψη μητρικής αγάπης.