Ο 6χρονος γιος μου ήταν ήδη δύο μήνες στο νοσοκομείο, όταν μια μέρα η κόρη μου είπε κατά λάθος ότι φταίνε οι γιατροί: στην αρχή δεν την πίστεψα, αλλά μετά έμαθα κάτι φρικτό 😨

ΘΕΤΙΚΟΣ

Ο γιος μου ήταν μόλις έξι ετών όταν βρέθηκε ξαφνικά στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Για δύο μήνες έμεινε αναίσθητος στο νοσοκομείο. Οι καλύτεροι γιατροί της πόλης προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν, έδιναν συνεχώς νέες θεραπείες, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Καθόμουν μέρα και νύχτα δίπλα του, ψιθύριζα προσευχές και ελπίζα σε ένα θαύμα. Όμως ο χρόνος περνούσε, και οι γιατροί έλεγαν όλο και πιο συχνά:
— Πρέπει να σκεφτούμε την αποσύνδεση των μηχανημάτων. Οι πιθανότητες είναι σχεδόν μηδενικές.

Δεν ήθελα να το πιστέψω, αλλά η ελπίδα έσβηνε.

Μια μέρα ήρθα με την κόρη μου στο δωμάτιο. Κάθισε δίπλα στον αδελφό της, τον κοίταξε για ώρα και είπε ξαφνικά:
— Μπαμπά, ξέρω γιατί ο αδελφός δεν ξυπνάει.
— Ναι, αγάπη μου, είναι πολύ άρρωστος, — αναστέναξα βαριά.
— Όχι, μπαμπά. Φταίει ο γιατρός.
— Μικρή μου, δεν το κατάλαβες σωστά. Οι γιατροί του δίνουν φάρμακα για να ξυπνήσει.
— Όχι, μπαμπά, τα είδα όλα.
— Και τι είδες, κορίτσι μου;

Τότε μου είπε κάτι τρομερό 😱😨.
Σύμφωνα με αυτήν, κάθε βράδυ ερχόταν ο ίδιος γιατρός στο δωμάτιο. Τον είχε δει όταν νόμιζε ότι κοιμόμουν στην καρέκλα. Πλησίαζε τον αδελφό της, έκανε μια ένεση και ψιθύριζε: «Δεν πρέπει να ξυπνήσεις.»

Στην αρχή δεν την πίστεψα, αλλά αποφάσισα να ερευνήσω. Ζήτησα από έναν φίλο νοσηλευτή να μου δείξει τα βίντεο από τις κάμερες του διαδρόμου. Και πράγματι, στις τρεις τα ξημερώματα, ένας από τους γιατρούς έμπαινε στο δωμάτιο, παρότι δεν ήταν στη βάρδια του.
Όταν ελέγξαμε τα αρχεία, φάνηκε ότι τα μισά φάρμακα που έδινε δεν ήταν καταγεγραμμένα. Οι αναλύσεις έδειξαν ότι το παιδί λάμβανε ισχυρά κατασταλτικά που εμπόδιζαν την αναπνοή και τη λειτουργία του εγκεφάλου.

Απαίτησα έρευνα. Αποδείχθηκε ότι ο γιατρός αυτός με μισούσε. Χρόνια πριν είχα βοηθήσει, ως δικηγόρος, να φυλακιστεί ο αδελφός του. Τώρα εκδικήθηκε – μέσω του γιου μου.

Ο γιατρός συνελήφθη. Ο γιος μου μεταφέρθηκε επειγόντως σε άλλη κλινική και έλαβε εντατική θεραπεία. Μια εβδομάδα αργότερα, καθώς καθόμουν πάλι δίπλα του, το μικρό του χέρι άρπαξε το δικό μου. Τα μάτια του άνοιξαν αργά.
Έκλαψα και ψιθύρισα:
— Ευχαριστώ, γιε μου. Επέστρεψες.

Δίπλα μου στεκόταν η κόρη μου – αυτή που με την παιδική της παρατήρηση και αλήθεια έσωσε τη ζωή του αδελφού της.

Rate article