Δούλευα για πολλά χρόνια ως νοσηλεύτρια σε ένα δημοτικό νοσοκομείο. Κάθε μέρα – δεκάδες ασθενείς, πρωτόκολλα, οδηγίες, αυστηροί κανόνες. Νόμιζα πως τα ήξερα όλα. Όμως μια μέρα η μοίρα αποφάσισε να με δοκιμάσει.
Με απέλυσαν από τη δουλειά μου επειδή πρόσφερα πρώτες βοήθειες σε έναν άστεγο και βρώμικο άντρα — αλλά λίγες μέρες αργότερα έμαθα κάτι απροσδόκητο.
Εκείνη την ημέρα, ένας άνδρας εμφανίστηκε στον διάδρομο. Η εμφάνισή του προκαλούσε αποστροφή: βρώμικα, σκισμένα ρούχα, μακριά γενειάδα, μπερδεμένα μαλλιά, έντονη μυρωδιά. Στα μάτια του υπήρχε πόνος και απελπισία.
«Άστεγος…» σκέφτηκα.
Σύμφωνα με τους κανονισμούς, χωρίς έγγραφα δεν μπορούσαμε να τον δεχτούμε. Όμως κρατούσε το στήθος του, έτρεμε και μόλις στεκόταν. Τα χείλη του ψιθύριζαν:
«Πονάω… πολύ πονάω…»
Δεν άντεξα. Τον κάθισα, μέτρησα την πίεση, του έκανα ένεση και του έδωσα οξυγόνο. Η αναπνοή του σταθεροποιήθηκε, το πρόσωπό του ηρέμησε. Με ευχαρίστησε σιγανά και έφυγε.
Ο διευθυντής με κάλεσε λίγο αργότερα:
«Παραβιάσατε τους κανονισμούς», είπε ψυχρά. «Είστε απολυμένη.»
Προσπάθησα να εξηγήσω, αλλά μάταια. Έφυγα με άδειο βλέμμα.
Μερικές μέρες αργότερα, το βράδυ, είδα έναν γνώριμο άνδρα έξω από την πολυκατοικία μου. Ο ίδιος «άστεγος» — αλλά τώρα φορούσε κοστούμι, καθαρός, με ρολόι και χαμόγελο.
«Εσείς…;» ψιθύρισα.
«Ναι,» είπε. «Εκείνη την ημέρα είχα τροχαίο, ήμουν σε σοκ και δεν θυμόμουν τίποτα. Εσείς μου σώσατε τη ζωή.»
Αποδείχθηκε πως ήταν πλούσιος επιχειρηματίας. Όταν πήγε στο νοσοκομείο να με ευχαριστήσει, έμαθε πως με απέλυσαν — και αποφάσισε να με βρει ο ίδιος.
«Εκτιμώ ανθρώπους που ενεργούν με την καρδιά τους», είπε. «Θέλετε να δουλέψετε μαζί μου ως προσωπική νοσηλεύτρια;»
Έτσι από απολυμένη υπάλληλος έγινα προσωπική βοηθός ενός ισχυρού ανθρώπου.
Η μοίρα με τιμώρησε με απόλυση, αλλά με αντάμειψε με μια νέα ζωή. Το καλό ποτέ δεν πάει χαμένο.